De vlammen laaien hoog, maar ik zwijg
Ik denk, blijf gewoon bij mij
en niemand hoeft te weten wat ik voel.
Mijn bedoelingen zijn goed maar
mijn gewrichten zijn bezwaard
door donker marmer, en gestold in tijd.
Ooit moet ik mooi geweest zijn,
minder beschadigd, met beter tandvlees.
Maar wat rest nog buiten warmte
en de tederheid van een rokersadem
die zijn wijsheden inslikt, beducht
op al te grote nuchterheid
Laat me je kapel zijn, het hellend vlak
waarop je terugvalt als het avond wordt.
Laten we samen zoek raken in het woud
en klimmen over muren van hout
Geen opmerkingen:
Een reactie posten